Mary vertelt een verhaal over groei, bloei en vergaan. Het ontstaan en weer afbreken van het natuurlijke, het vergankelijke.
De objecten van Mary Geradts (1958) doen denken aan de stenen vazen die al eeuwenlang fraai aangelegde tuinen en parken sieren – grote monochrome sculpturen: flora-achtige vormen en romantische zuilen. Mary is geen beeldhouwer in de traditionele zin van het woord. Ze hakt geen beelden uit steen maar bouwt beelden op met dunne stroken zink. Vervolgens construeert en soldeert ze deze stroken aaneen tot objecten die als autonoom beeld maar ook als gebruiksvoorwerp kunnen dienen.
Het zink bewerkt ze zo dat de objecten een verweerd uiterlijk krijgen. De vaasvorm is wel degelijk aanwezig, maar tegelijk maken bloemknoppen, bloemen of bladeren op organische wijze deel uit van de vaas. Ze stulpen naar buiten en geven de vazen een niet alledaags, soms surrealistisch uiterlijk.
Mary vertelt een verhaal over groei, bloei en vergaan. Het ontstaan en weer afbreken van het natuurlijke, het vergankelijke. In die tijdelijkheid ligt een zekere schoonheid verborgen, één die naar voren komt in haar verstilde representaties van dat wat altijd in beweging is.
Mary Geradts exposeerde o.a. in het Haags Centrum voor Actuele Kunst en Pulchri in Den Haag, Museum De Lakenhal, Ars Aemula Naturae en het Sieboldhuis in Leiden en in diverse beeldentuinen.
